Hikayeler - Anton Çehov

‘Geçen yılın kurumuş yaprakları ayaklarımın altında hışırdıyor, ağaçların arasındaki yarı karanlıkta gölgeler gizleniyordu. Sağ yandaki eski meyve bahçesinde, gene yaşlı olsa gerek, bir sarıasma kuşu pek isteksiz, cansız, uyuşuk ötüyordu. Ihlamur ağaçları bitince taraçalı, çatı arasında odası olan beyaz bir evin yanından geçtim… İçindekiler Alnıbeyaz Arabada Başkalarının Derdi Bir Sanatçının Öyküsü Fazla Abarttı Kaçak Mutluluk Öğretmen Yürek Acısı ALNIBEYAZ Karnı aç anne kurt, ava gitmek kalktı yattığı yerden. Üç yavrusu birbirine sarılmış, mışıl mışıl uyuyordu; böylece ısıtıyorlardı da birbirlerini. Yavrularını tek tek yaladıktan sonra çıktı. Mevsimlerden ilkbahar, aylardan Mart’tı ama geceleri ağaçlar, Aralık ayındaki gibi soğuktan çatırdıyor ve dışarı çıkardığı anda, soğuk acıtırcasına ısırıyordu dilini. Sağlığı pek yerinde değildi anne kurdun, ayrıca çok da tedirgindi; en ufak çıtırtıda irkiliyor, hep kendisinin yokluğunda evdeki yavrularına birilerinin kötülük yapacağını düşünüyordu. İnsan veya at izlerinin kokusu, devrik ağaçların kökleri, çalı çırpı yığınları, hayvan pisliği dolu karanlık yol onu korkutuyordu; karanlıkta, ağaçların arkasında insanlar varmış, ormanın ötesinde bir yerlerde köpekler havlıyormuş gibi geliyordu hep. Artık genç değildi anne kurt, sezgileri de zayıflamıştı; öyle ki, bazen tilki izini köpek izi sanıyor, hatta bazen yanılıp gençlik yıllarında hiç yapmadığı şeyi yapıyor, yolunu şaşırıyordu. Güçten düştüğü için eskiden olduğu gibi dana veya iri koyun avlayamıyor, yanında tayları olan atların uzağından dolaşıyor…